domingo, 13 de mayo de 2012

Tot el que podríem haver estat tu i jo si no fóssim tu i jo

Más conocido como Todo lo que podríamos haber sido tú y yo si no fuéramos tu y yo, de Albert Espinosa. Hacía mucho tiempo que este libro me llamaba la atención a gritos con ese título tan raro y esa sinopsis tan incomprensible. No tenía ni idea de que me iba a encontrar y ha resultado ser una lectura aun más adictiva que Los Juegos del Hambre. Entendedme, no tiene esa narrativa trepidante que hace que no puedas parar de leer como si se tratara de una droga. Es más bien que es un libro compacto: todo es información relevante y las situaciones son demasiados inverosímiles como para que seas capaz de dejar de leer hasta que llegas a la última página y maldices un poquito al autor, aunque a la vez te maraville.

Como poneros la sinopsis de mi libro sería feo porque está en catalán e intentar redactar una yo será terrible porque os spoilearía medio libro, opto por copiaros la que he encontrado en internet que presuntamente pertenece a la versión castellana (no entiendo porque las sinopsis de dos ediciones deberían ser radicalmente distintas...):

NO SÉ SI EL DON ME ENCONTRÓ O YO LO ENCONTRÉ A ÉL 
Mi don... Es difícil de explicar. Cómo aprendí a utilizarlo es mucho más extraño de relatar. Pero deseo hacerlo. Deseo contároslo. Hay cosas, detalles pequeños que forman parte de uno mismo y te hacen ser como eres. Y el don era algo que me definía. Aunque lo utilizaba muy poco.Hacía que me sintiera más vivo. Si hubiera tenido conectado el don cuando vi a la chica del teatro quizá no hubiera experimentado lo mismo por ella. Lo que sentí fue primario, fue muy auténtico. Cómo la podía añorar tanto sin conocerla. El ser humano es mágico e indescriptible. Notaba algo especial al volver a recordarla. Una confianza que no debe surgir entre desconocidos pero que a veces existe yes más intensa que la que sientes por alguien que forma parte de tu entorno desde hace más de veinte años. Ella no se había percatado de mi presencia, no había sentido cómo mis ojos no le habían quitado la mirada ni un solo instante.

Es irónico que me lo comprara en catalán porque estaba convencida de que Albert Espinosa escribía en dicho idioma y que nada más abrirlo me encontrara con un "Traducido por...". De un tiempo a esta parte casi todo lo que leo lo hago en castellano y creo que mi catalán se está resintiendo un poco así que quería aprovechar para resucitarlo un poquito y de paso leer algo en versión original pero me ha salido el tiro por la culata. Pero bueno, equivocaciones mías a parte el libro me ha encantado =)

Todo lo que podríamos haber sido tu y yo si no fuéramos tu y yo nos sitúa en una actualidad alternativa en que es elegible dejar de dormir para siempre. Pero eso no importa. Los extraterrestres tampoco. El surrealista don del protagonista también es secundario. La acción es secundaria. Es más una historia de introspección en que te metes en la vida de Marcos y en sus recuerdos de infancia, en sus divagaciones sobre el amor y el sexo, sobre la vida y la muerte.

Y es que esta es una de esas novelas tan compactas que la abras por la página que la abras encuentras alguna cita curiosa o bonita que apuntar. Para no variar, vuelve a tratarse de un libro narrado en primera persona (¿me recomendáis alguno que no lo esté por favor?) y esto hace que te sea increíblemente fácil empatizar con el protagonista.

Vaig esclatar a plorar. M'encanta aquesta expressió. No es diu vaig esclatar a menjar o vaig esclatar a caminar. Esclates a plorar o a riure. Crec que val la pena fer-se miques per aquests sentiments.
Las escasas 200 páginas de mi edición de bolsillo apenas abarcan un día, de noche a noche. Y eso ya es más de lo que tardé en leerlo porque aunque no tenía intención de hacerlo, lo empecé el jueves por la mañana yendo a Barcelona y lo acabé al volver a casa porque apenas me quedaban 60 páginas y no podía despegarme del libro.
Però tornem al tema; sóc un impacient, ho sé i m'agrada. Crec que un dia la impaciència va esdevenir un defecte horrible, encara que tots sabem que és una virtut. Un dia, el món serà dels impacients. O, si més no, això espero.
Lo mejor de esta breve novela son todas las reflexiones de Marcos sobre su pasado, presente y futuro. Creo que incluso se podría considerar este libro un poquito como si fuese de autoayuda ya que deja ir muchos consejos entre líneas. Invita a disfrutar más de la vida y a valorar más lo que tenemos.

Un libro excepcional que no te revela el significado del título hasta la mismísima última página.

PD: perdonadme por poner las citas en catalán pero no me quiero aventurar a hacer una traducción de una traducción para devolverla al mensaje original, no me gustaría decir cosas que no son. Cuando pueda, ya pillaré la versión castellana en la biblioteca o whatever para cambiarlas. De momento, Google Transalate os puede sacar del paso si os interesa o.ò

4 comentarios:

  1. Mi hermana se leyó- Todo lo que podríamos haber sido tú y yo si no fuéramos tu y yo-. Tambien le resultó imcomprensible; ademas por la forma en que me lo contaba no debio gustarle mucho, supongo que esperaba otro tipo de historia

    ResponderEliminar
  2. Con este título no me pensaba que esta novela fuera a ser raruna. Creía más bien que trataría un amor imposible/prohibido, como puede serlo el de diferencia de clases. Además, daba por sentado que estaba ambientado en nuestro espacio-tiempo.

    De narraciones que no estén en primera persona, te recomiendo:

    -'La Historia Interminable' (Michael Ende): fantasía épica de la buena sin demasiadas complicaciones. Está cargada de metáforas, pero no hace falta entenderlas para seguir la historia. Muy recomendable para la gente a la que le guste escribir. Píllate la traducción de Miguel Sáenz, que es espléndida (tiene una falta recurrente [fantasía sin acento], pero los nombres de las criaturas, los juegos de palabras y demás están muy bien conseguidos), y a poder ser que tenga el texto interior a color y la portada contenga dos serpientes que se muerden mutuamente la cola. Aunque no lo parezca, así disfrutarás mucho más de la obra.

    -'El Último Unicornio' (Peter S. Beagle): trata sobre un unicornio va en busca de los suyos. Magnífica prosa. La pena es que hacia el final se va desinflando. La secuela 'Dos corazones' no te la recomiendo; me dejó muy mal gusto de boca.

    -'Tobie Lolness' (Thimothée de Fombelle): maquinaciones de poder y un montón de aventuras en el contexto de una colonia de minihumanos de un árbol. La prosa es deliciosa. Además, el autor sabe dar rienda suelta a su imaginación y exprimir el escenario al máximo. Hay varias metáforas, mucho más obvias que las de ‘La Historia Interminable’, y, de nuevo, no es necesario clisarlas para entender la obra en su conjunto.

    De libros escritos originalmente en catalán, te recomiendo:

    -'Ventada de morts' (Josep Albanell): va sobre las tramas de poder en un pueblo perdido de la mano de dios. Está aderezado con toques de fantasía. Contiene algunas escenas muy bestias, pero la prosa es increíble. Parece que el autor se haya recreado con cada una de sus páginas, en las que hace gala de su rico vocabulario. Aunque a veces puede hacerse algo lioso, me encanta.

    -'La Teranyina' (Jaume Cabré): trata sobre las maquinaciones de distintas personas para apoderarse de un Vapor en el transcurso de la Setmana Tràgica. La prosa también es bonita, pero no llega al nivel de la anterior. A su favor juega que la lectura de esta novela es más ligera.

    -‘Terres Verges’ (Enric Larreula): otro libro con escenas bestias, parece que sólo lea libros así xDD En fin, este libro está contado en forma de diario de un chico perteneciente a un pequeño grupo de catalanes que se exilian en Brasil en el contexto de los años veinte. Se nota la marcada ideología catalanista del autor, pero es muy buen libro. Yo, en un momento determinado, llegué a creerme que realmente eso era el diario de otra persona y me sentí muy mal.

    ResponderEliminar
  3. En serio, no me termino de animar con ningún libro de este hombre. Quería comprarme el de El Mundo Amarillo del cual está basado "Polseres Vermelles" pero es que no termina de llamarme, encima las opciniones que he leido de estos libros todos decís que la narrativa es super rara...

    Ya me extrañaba a mi que escribiera en catalán cuando lo habla como el culo... me acabas de despejar mis dudas xD

    ResponderEliminar
  4. Me encanta leer, y más novelas de amor. mis amigos me cargan pero cuando la historia es realmente atrapante me puedo pasar horas y horas leyendo. he estado por todos los restaurantes en buenos aires sentado leyendo libros y libros sin parar. me da mucho placer

    ResponderEliminar